Antalya’nın Aksu İlçesi’nde yaşayan 4 yaşındaki Halil Efe Anılır yaşıtları gibi yürümek ve koşmak için sabırsızlanıyor. Güzelyurt Mahallesi’nde yaşayan Gülay-Cengiz Anılır çiftinin ikinci oğlu Halil Efe, hayata gözlerini Serebral palsi hastalığı ile açtı. Hiç emeklemeden yaşını dolduran Halil Efe, annesi Gülay Anılır’ın mücadelesi ile sadece kol kaslarını geliştirebildi.
4 yıldır Serebral Palsi (SP) hastalığı ve tedavi masrafları ile mücadele eden Halil Efe’nin annesinin hayattaki tek hayali çocuğunun yürüyüp, koştuğunu görebilmek. Doğum sırasında meydana gelen Serebral palsi hastalığı ile 4 yıldır mücadele eden anne Gülay Anılır bir tavsiye üzerine Halil Efe’nin kol kaslarını zeytinyağı ile her gün masaj yaparak geliştirebildiğini ifade etti. Şuan fizik tedavi gören Halil Efe’nin yürüyebilmesi için 40 seans da Fizik Robot tedavisi alması gerekiyor. Haftalık 700 TL’yi bulan fizik robot tedavisi masrafını karşılamak için bir yandan da evde el işleri yapan Gülay Anılır, yardımseverlerden gelecek yardımı beklediklerini ifade etti.
“Robot tedavisi alması gerekiyor”
Anne Gülay Anılır açıklamasında, “Çocuğum doğumdan sonra şeker hastalığına bağlı olarak kısmi felç geçirmiş. Ben çocuk büyüdükçe bunu fark edemedim. Çocuğum yaşına geldi yürüme hareketlerini göremedim. Sonra doktora gittim. Orada tanı konmadı. Sadece B12’sinin eksik olduğunu söylediler. Ben kendim internetten araştırarak, zeytinyağı ile masaj yaparak nasıl fizik yapabilirim bunu öğrendim. 2 tane daha oğlum var onlar yürüdü.
Elimden geldiği kadar gece gündüz masaj yaparak, ilk başta boynunu tuttu. Ellerini, kollarını açamıyordu. Şimdi açmaya başladı. Robot tedavisi alması gerekiyor. Haftada iki ya da üç defa alması gerekiyor. Bunu devlet karşılamıyor. Haftalık tedavisi 600-800 TL arasında değişiyor.” açıklamasını yaptı.
“Tek hayalim onun yürümesini görmek”
Yürüme şansı var. Yürüme şansı olmasa ben bu kadar mücadele etmeyeceğim. 8 ya da 10 yaşına kadar yürümesi gerekiyor. 9-10 yaşından sonra ağır engelliler yürüyemez. Halil Efe çok ağır engelli bir çocuk değil. Okuması gerekiyor. Topluma kazandırmam gerekiyor. Elimde ek işi yapıyorum. 3-5 TL ne kazanırsam el işlerim ile tedavisine destek olmaya çalışıyorum. Sipariş verenler oluyor. Ama yetmiyor. Çalışamıyorum. Kimseye bırakamıyorum. Çocuğumu birisine bıraksam ben her yerde çalışırım. Allah’ıma dua ediyorum. Benim canımı almasın diye. Benden başka bakacak kimse yok. Tek hayalim onun yürümesini görmek. Mutfağa gidince o arkamdan gelecekmiş gibi bakıyorum. Olacak, başaracak. Buna inanıyorum.” dedi.
Ertuğrul Gün
