Eskişehir’in İstiklal Mahallesi'nde küçük dükkana 60 yıl önce babasının yanına işi öğrenmek için giren 72 yaşındaki Aydın Yıkılmazoğlu, 60 yıldır devam ettirdiği mesleğinde çırak bulmakta zorluk çektiği için artık tek başına çalışıyor. Bisiklet tamirciliği için üniversiteyi yarıda bıraktığını ve askerlik süreci haricinde işinden hiç ayrı kalmadığını söyleyen Yıkılmazoğlu, “Babamın yanında çıraklıkla başladım bu işe. 1962 yılından bugüne kadar askerlik ve okul hayatımın haricinde devamlı bisiklet tamirciliği yapıyorum. İlkokul bitti çıraklığa başladım. Ondan sonra ortaokul, lise ve üniversite çağlarında yarım gün okul, yarım günde dükkânda çalıştım. Askerlikte 20 ay süresince bu işten uzak kaldım. İlk dükkânımıza başladığımız zaman herkesin mesleğini sevmesi gibi işimizi çok sevdik ama o zaman başka alternatif yoktu. Ya devlet memuru olacaktın ya da işçi olacaktın. Kendi işimizi devam ettirmeyi seçtik. Ama istediğimiz ticaret hayatına gelemedik. Bugünlere şükür olsun, sevdiğini elde edemiyorsan elde ettiğini sev demişler. Biz elde ettiğimizi sevdik” diye konuştu.
“Unutulan mesleklerin birçoğu çırak bulamıyor”
Bisiklet tamirciliğinde çırak bulamadığını söyleyen Aydın Yıkılmazoğlu, çok para kazandıran meslek olmadığı için gençlerin istemediğini belirtti. Tamircilik fazla mesai gerektirdiği ve yorucu olmasından dolayı gençlerin fabrikalara yöneldiğini söyleyen Yıkılmazoğlu, “Bu meslek dallarında olduğu gibi hiçbir meslekte çırak yetişmiyor ve bu işe özenen de olmuyor. Çünkü bisikletçilerin hallerini gördükleri için hiç kimse bu işe yaklaşmıyor. Unutulan mesleklerin birçoğu çırak bulamıyor. Nedeni para kazanan bir meslek değil. Eskiden çocuklar boş gezeceğine bir yerde çırak olsun derlerdi. Ama çocuklar bu işi gördüğünde fabrikalara gidip işçi olarak çalışıyor. Çünkü fabrikada boş vakti, mesaisi ve yemeği gibi avantajları var, bu meslekte bunlar yok” dedi.
“Arkadaşlarım evlerinden çıktığında buraya gelirler”
Eskişehir’in nüfusu arttığı halde bisiklet tamiri yapanların sayısının azaldığını söyleyen Yıkılmazoğlu, kendisinin ölene kadar bu meslekte çalışacağını dile getirdi. Arkadaşlarıyla dükkânında görüştüğünü ve çalışarak dertleştiklerini anlatan Yıkılmazoğlu, “1960-1970 yıllarında Eskişehir nüfusu yaklaşık 200 bin iken 100 kişi bu işi yapıyordu. Şimdi 1 milyona yaklaştı ve gelir seviyesi arttığı halde 90 kişiyi geçmiyor. Yani dernekte aldığım bilgilere göre söylüyorum. Allah izin verirse ölene kadar çalışacağım. Çünkü benim eşim dostum, arkadaşım beni dükkânda olursam gelip bulabiliyorlar. Yoksa hepimiz dört bir tarafa çil yavrusu gibi dağılırız. Ne hastalığından ne de birbirimizin ölümünden haberimiz oluyor. Arkadaşlarım evlerinden çıktığında buraya gelirler. Hem konuşuruz hem dertleşiriz. Akşam olduğu zaman da evlerine giderler” ifadelerini kullandı.
Kazım Ulusoy
